In een korte tijd is er weer veel gebeurd. Inmiddels hebben we Spanje verlaten en ons ‘eerste wiel aan land gezet' op het Afrikaanse continent, is ons reactievermogen op de proef gesteld door in Marokkaanse steden te rijden en hebben we overheerlijke tajine gerechten geproefd.

Dag 5
Lekker vroeg opstaan om een duikje in het zwembad te nemen voor vertrek zat er helaas niet in vandaag, want de Spaanse werkdag begint pas om 11 uur en de opening van het bad dus ook. Dan maar een ijskoude douche om af te koelen en vlug in de auto om van het binnenland van Spanje, Cáceres naar de kustplaats Algeciras te rijden. Eerst weer door de uitputtende droge hitte, om vervolgens door het meest winderige deel van Spanje te rijden. Vanaf Sevilla tot aan Algeciras was het steeds meer werk om de auto recht op de weg te houden, omdat de zijwind steeds sterker werd. De windmolens namen toe naarmate de kust naderde en boven Tarifa bestond het uitzicht alleen nog maar uit witte molens. Aangekomen in Algeciras bleek de camping die we hadden uitgezocht niet meer te bestaan, dus zijn we terug naar Tarifa gereden om ons te installeren op een grote camping aan zee. Met het gejuig van een Spaanse overwinning op de achtergrond hebben we een heerlijke salade gegeten en onze tenten vastgesnoerd aan de auto's in de hoop dat ze zouden blijven staan in de enorme wind.
Dag 6

6
De oversteek naar Marokko verliep geleidelijk, Algeciras doet namelijk al redelijk Marokkaans aan. Het kopen van de tickets voor de ferry verliep voorspoedig en de prijs viel voordeliger uit dan we hadden ingeschat. We werden direct bijgestaan door twee mannetjes die precies wisten waar we het voordeligst konden boeken, in ruil voor een paar eurootjes natuurlijk.
We reden Afrika binnen op Spaans grondgebied in de stad Ceuta. De Spaanse grens reden we zo voorbij, maar bij de Marokkaanse grens moesten de auto's en inzittenden geregistreerd worden. Twee Marokkaans-Nederlandse meisjes, beide met zwaar Amsterdamse tongval, hielpen ons toen een aantal mensen voor wilden kruipen door ze in het Arabisch boos toe te spreken. Een aantal formulieren, oranjegadgets (beesies en klappertjes) en stempels later konden we weer doorrijden, veel sneller dan verwacht.
300 kilometer later stonden we op de camping in Kénitra (boven Rabat). Wat op het eerste gedeelte een traditioneel, conservatief plaatsje leek, werd direct uit de lucht geholpen. Uit de ene tent met een grote Marokkaanse familie kwam knetterharde Hollandse housemuziek, voor de andere tent zat een oudere traditioneel geklede vrouw met haar hoofd mee te bouncen op ‘50cent' en ‘Fergalicious' en meisjes in bikini liepen af en aan. Nachtrust zat er ook niet in, want de wekker stond weer op zes uur en er was een trommelconcert met geluidinstallatie naast de camping die om 2 uur 's nachts de laatste toegift gaf.

Dag 7
Om zes uur stond de wekker, zodat we op tijd bij het consulaat van Mauretanie in Rabat zouden staan om onze visa aan te vragen. Rijden in een Afrikaanse miljoenenstad is een ervaring op zich. Een driebaansweg kan zo worden omgetoverd in een vier- of vijfbaansweg, rood licht betekent niet direct stoppen, kippen lopen op straat en fietsers rijden op goed geluk nog net niet over je motorkap heen. Bij het consulaat konden we een uur wachten voordat er een klein deurtje open ging (Afrikaans uurtje dachten we). Vervolgens werden de mannen van de vrouwen gescheiden en kreeg ieder een formulier toebedeeld met 45 in te vullen vragen over de reis, je familie, mensen die je op ging zoeken, alles tot in detail. Een paar uur later zouden we onze paspoorten weer op kunnen komen halen en in de tussentijd hadden we behoorlijk honger gekregen dus zijn we een eettentje op gaan zoeken. Overal waar we vroegen naar een tafel zei men dat ze pas om 12 uur open zouden, terwijl het al 12 uur was geweest (weer dat Afrikaanse uurtje dachten we). We snapten er niets van en zijn uiteindelijk ergens wat gaan drinken. Na de tijd te vragen bleek het toch echt pas net 11 uur te zijn geweest, maar wij hadden de klok niet verzet naar Marokkaanse tijd. Dat verklaarde ook de wachttijd bij het consulaat en de rust op de weg en de camping (om 5 uur 's ochtends...). Het restaurant werd speciaal voor ons snel schoongemaakt en ging eerder open. We hebben heerlijke tajines met lamsvlees gegeten en couscous en muntthee van het huis gekregen en zijn met volle maagjes teruggekeerd om onze paspoorten op te halen.
De ambassade van Mali zat drie deuren verderop en omdat het toch pas half drie bleek te zijn in plaats van half vier besloten we de kans maar te wagen en te kijken of we dat visum ook alvast aan konden aanvragen. Dat zou ons een hoop tijd besparen in Nouakchott, Mauretanie. Deze ambassade was een wereld van verschil met die van Mauretanie, een witte villa met een enome tuin met bananenbomen en palmen. Binnen was niemand aanwezig, op een in slaap gevallen man op de bank na dan. Giselle en Chrisje zijn op onderzoek uitgegaan en vonden verderop in een kantoortje een statige oudere Arabische man die aan het relaxen was op een luie stoel, later bleek dat de ambassadeur te zijn. Hij vond het wel gezellig en wilde dat ze erbij kwamen zitten, dus dat deden ze. Normaliter kost het aanvragen van een visa 24 uur, wat ons niet verbaasde gezien de uberrelaxte sfeer in de villa. Aangezien hij degene was die de uiteindelijke stempel moest plaatsen, wilde hij wel wat voor ons regelen, dus moesten we de paspoorten verzamelen en terugkomen naar het kantoor. De mannen hadden zich inmiddels in de wachtruimte/serre geinstalleerd en er kwam een grote donkere man in Afrikaans gewaad binnen. Hij bleek groot fan van het Nederlands elftal te zijn dus gaven we hem een klappertje*, met als gevolg dat hij daar nog twee uur aan een stuk door lawaai mee heeft gemaakt in de ambassade. Giselle en Chrisje gingen weer terug naar Mohammed, de ambassadeur, om te kijken of er wat vaart achter de visa kon worden gezet. We wilden deze dag namelijk nog minimaal naar Mohammedia rijden. Weer werden ze uitgenodigd om te komen zitten en gezellig te kletsen, terwijl de paspoorten inmiddels naar andere kantoortjes werden verplaatst in het Malinese tempo. Na twee uur praten en een hoop lachen gieren brullen met alle medewerkers van de ambassade later, konden we onze tocht naar een camping bij Mohammedia beginnen met twee visa per persoon rijker.
Op de camping hebben we kennis gemaakt met onze buren Takoa en Miyuki, die alleen maar Japans spraken en drie woorden Engels. Maar, een Japanner is niets zonder gadgets, dus na vijf minuten werd de portable translator tevoorschijn getoverd. Ze waren al meer dan een jaar bezig met een reis per motor en zouden bijna alle landen ter wereld bezoeken. Hun huis staat de komende drie jaar nog leeg in Okinawa, want Takoa heeft als tandarts genoeg gespaard om een paar jaartjes ertussenuit te gaan. Samen hebben we in de avondzon nog genoten van een stuk watermeloen dat ze meebrachten en wij hebben ze Hollandse rookworst met ‘Dutch wasabi' (Zaanse mosterd) laten proeven.
*een stokje met twee kleine oranje handjes van de Rabobank, die als je hem heen en weer schud heel veel herrie maakt, hier hebben we er 150 van meegekregen om uit te delen.

Dag 8 en Dag 9
Een duikje in de woeste zee om wakker te worden en lekker relaxed inpakken, want vandaag hoeven we maar 300km af naar Marrakech, dus vertrekken we pas om 13.00. Het Marokkaanse binnenland voor het Atlasgebergte kenmerkt zich door een loeiwarme wind die door een groen met geel glooiend landschap waait, ingetekend met kleine terracotakleurige ommuurde dorpjes en hier en daar een ezel. De camping waar we ook een rustdag hebben ingepland ligt 5km buiten Marrakech en is een werkelijk paradijsje met een prachtig zwembad tussen de rood en roze bloemenstruiken, waar we dankbaar gebruik van maken in de 43 graden die de thermometer telt.
Bob heeft inmiddels de auto van team 1 kunnen repareren (leve ductape, tiewraps, plastic slangetjes en improvisatie) en hij loopt als een zonnetje.
Later in de middag gaan we naar Marrakesh, als de temperatuur wat is gedaald, om daar ook de finale van het WK te kijken in een Marokkaanse kroeg (uiteraard met oranje klappertjes en beessies).
Als laatste willen we iedereen bedanken voor alle reacties op de vorige blog en we hopen natuurlijk dat jullie ons blijven volgen!