Mali, het land waar de baobab bomen uit de grond zijn ontsproten als onkruid, waar de mensen altijd lachen en waar het weer in rap tempo kan omslaan. We voelen ons hier de enige toeristen en dat komt omdat we de enige blanken zijn die hier rondlopen. Op straat wordt niet meer (zo vaak) 'Donnez-moi un cadeau' geroepen, maar krijgen we in koor 'Toebab!' naar ons hoofd geslingerd, wat ‘blanke' betekent.

Dag 22
24 -07
De grensovergang van Senegal naar Mali was de meest gemoedelijke oversteek die we tot nu toe hebben meegemaakt. Het had allemaal sneller gekund, maar het Malinese tempo kent geen tijd. Niet erg op zich, want het was weer ouderwets gezellig bij de douane. Na de formaliteiten konden we snel doorrijden. Het plan was om naar Diema te rijden, maar omdat de dynamo van de auto van Tom en Olaf ermee ophield, zijn we gestrand in Kayes, 80 kilometer verderop. We hebben de goedkoopste auberge van de stad (en waarschijnlijk ook het land) gevonden. In de Lonely Planet stond ‘if you can afford to pay more, look for something else', maar gezien ons geringe budget, besloten we hier toch te blijven, ondanks dat je de toiletten eerst rook voordat je ze zag. Timo, Bob en Tom zijn met de auto naar een garage verderop gereden, om daar vervolgens de hele dag te wachten op de reparatie. Ondertussen werd er gevoetbald, een rondleiding door de plaatselijke brandweerkazerne gegeven en heeft Bob achterop de brommer in de stad meegezocht naar een onderdeel. Olaf, Giselle en Chrisje besloten van de gelegenheid gebruik te maken door te gaan ‘koehandelen' in de campingbar, onder het genot van het eerste biertje sinds een heeeele tijd.
De eigenaar van de auberge had een verbandje om zijn voet, plaatselijk doordrenkt met bloed en Giselle bood hem een nieuw verband aan. Toen we het verband verwijderden schrokken we enorm. Zijn hele voet was opgezet. Plaatselijk was het vel eraf en er zaten een aantal open wonden op. Hij legde in gebroken Frans uit dat hij een wondje had en daarmee door de vieze waterplassen is gaan lopen, waardoor het was gaan ontsteken. Hij dacht het met wat liters jodium en een verbandje wel op te lossen. De enorm uitgebreide medische kist die we van Utermolen hebben gekregen werd uit de auto getoverd en Giselle, Tom en Chrisje hebben de hele voet ontsmet en opnieuw verbonden. Het toeval wil dat er een oude Franse Peugot bus het terrein van de auberge op reed, die wij direct herkenden als de Franse trommelende hippies uit Nouakchott. Wij besloten om hun uit te nodigen voor het avondeten en als dank konden wij een kratje bier in ontvangst nemen.

Dag 23
25-07
Vandaag zouden we dan naar Diema rijden, maar na 20 kilometer was de dynamo weer kapot, dus zijn we weer omgekeerd naar Kayes om daar een garage te zoeken. We hebben de hele dag gewacht, gekaart en ons verveeld, voordat de auto klaar was. Wederom hebben we bij de vieze auberge ons campement opgezet en hebben we gelijk de gewonde man op een stoel gezet met zijn voet omhoog. Dokter Tom en zuster Chrisje wederom de voet bekeken. Het zag er een stuk beter uit, maar bij het verwijderen van het verband sprong zijn voet open en er liep wondvocht en pus uit. Na het verschonen hebben we hem op het hart gedrukt dat hij echt naar de dokter moest gaan, maar hij gaf aan het niet te kunnen betalen. Het was maar 15 euro.

Dag 24
26-07
's Ochtendsvroeg heeft dokter Tom de man naar de echte dokter gebracht, die hem gelijk doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar moest hij plaatsnemen in een enorme, volle wachtruimte. Aangezien we snel wilden vertrekken konden we niet op hem wachten en we hebben hem geld voor een taxi terug gegeven. Na alle goede daden zijn we richting Diema gereden, maar omdat de tocht zo snel verliep, besloten we extra kilometers te maken en toch naar de hoofstad Bamako te reizen. Om zeven uur kwamen we aan en moesten we nog op zoek naar Auberge Lafia, die nergens stond aangegeven. Dankzij het goede navigatiewerk van Olaf konden we toch vrij snel de auberge vinden in het hartje van de miljoenenstad. Hier werden we hartelijk ontvangen met een glaasje thee. De kamers zijn erg goedkoop, gezellig, simpel maar ook schoon.

Dag 25
27-07
De zoon van de eigenaar van de auberge, Moussa, bood ons aan een rondleiding te geven door Bamako. Hij kon ons ook naar de ambassade van Burkina Faso brengen, waar we onze visa aan konden vragen. Eerst zijn we met de taxi helemaal omhoog de berg op gereden, vanaf waar we een prachtig uitzicht hadden over de hoofdstad. Vervolgens moesten we naar beneden lopen, al was het meer klimmen, want het was een megasteile bergwand met gladde rotsen. Beneden aangekomen, stonden we midden in de arbeiderswijk van Bamako. Hier werd alles ambachtelijk gemaakt. Zo liepen we langs de autohandel en garages, naar de vishandelaren, langs pindabranderijen, zeepmakers en smeden. Het was ontzettend indrukwekkend om te zien. Kinderen waren ook hard aan het werk en op het moment dat de hemel openbrak en er een dikke regenbui op onze hoofden lande, spurte iedereen onder zijn afdakje en veranderden de kleine straatjes in een snelstromend riviertje met afval en modder.
We liepen de buurt uit en, inmiddels doorweekt, de markt op waar alle spullen die we hadden gemaakt zien worden, verkocht werden. Omdat de regen aan bleef houden stapten we in een busje, waarmee we voor 15 cent een stuk verder werden gebracht de medina in. Onze ogen konden niet alles verwerken wat we zagen, zoveel gebeurde er op straat. We gingen achter onze gids Kees (wij hadden hem een Nederlandse naam gegeven, naar goed Afrikaans gebruik) aan de overdekte markt in. We liepen omhoog en kwamen in hèt naaiatelier van de stad. In het krappe nauwe en warme vertrek stonden de Singer naaimachines rij aan rij. Er werkten tot onze verbazing voornamelijk mannen, dit was in Mauretanie ondenkbaar geweest. Op de terugweg hebben we nog wat groente gekocht voor de pastasalade van die avond. Al met al was het een erg indrukwekkende dag waarbij we een goed beeld hebben gekregen van de Afrikan way of life!