We zijn er! Althans, bijna. De afdruk van onze banden staan in het rode zand van Burkina Faso en we hebben het negende en laatste land van onze reis betreden. De ezelkarren namen langzaam af en de brommertjes en scooters van Chinese makelij namen met grote getale toe

op het asfalt/zand. Arabieren worden vervangen door donkere Afrikanen en het woord ‘toubab' is vervangen door ‘nasara'. De spullen in de auto's nemen ook af, we hebben al een hoop mensen blij kunnen maken met een deel van ons materiaal.

Bij dezen dus nogmaals een bedankje aan iedereen die ons heeft geholpen bij de verzameling van al deze spullen voor de reis, er zijn een hoop mensen erg gelukkig mee.

Helaas wederom nog even geen foto's, maar die komen zsm!

Dag 26

28-07

Na onze goede nachtrust in auberge Lafia in Bamako hebben we onze kleddernatte kleding die aan de waslijn hing te ‘drogen' onder het genot van een Malinese wolkbreuk, zo goed als het kan ingepakt. We zaten bijna in de auto toen er met getoeter een Volkswagen T2 busje met Nederlands kenteken de straat in kwam rijden. Wat een toeval, het waren de twee Nederlandse jongens Erik en Jytse (en de hond Fatima, die eigenlijk anders heet), die we in Mauritanië hadden ontmoet. Ze bleken wat problemen te hebben met hun creditcard en waren helemaal platzak. Gelukkig is onze penningmeester Tom overal op voorbereid en konden we

hen wat contant geld lenen zodat ze weer een paar dagen vooruit konden. Vervolgens hebben we de lange saaie weg, vlug afgelegd naar Sikasso, waar we in het ongezellige, lichtblauwe hotel Tata de nacht doorbrachten.

Dag 27

29-07

Toen we bij de grens van Mali de politiefiches aan het invullen waren, werden we begroet door een vrolijke Afrikaan die ‘Holland! Alles goed? I know Amsterdam, Rotterdam, Nijmegen. Do you know KRO Memories?' zei. We raakten aan de praat en de uit Benin afkomstige Claude, bleek een grote liefde in Hoorn te hebben. Ze hadden elkaar ontmoet in

Nederland, waarna hij terug is gekeerd naar Afrika. Omdat ze niet zonder elkaar konden kwam Lia naar Togo om zich daar te settelen samen met haar grote liefde. Het leven daar viel echter tegen en ze vertrok weer naar Nederland. Het contact verwaterde en Claude was in de veronderstelling dat ze was overleden. Een paar jaar later sprak hij een Nederlands meisje in Gambia die voor hem op onderzoek is uitgegaan. Gemakkelijk vond ze de zoons van Lia op Hyves (lang leve online sociale netwerken) en ze bracht de twee weer met elkaar in contact. KRO memories zorgde ervoor dat ze elkaar voor het eerst in 20 jaar weer zagen in Gambia en sindsdien draagt Claude een vergeelde en stukgelezen KRO magazine bij zich met het verhaal en de foto's, die hij ons vol trots heeft laten zien.

Bij de grens van Burkina verliep het wat lastiger dan bij de Malinese, omdat we hadden aangegeven dat we de auto's achter zouden laten in het land. Hiervoor was een ander formulier nodig en daarvoor moest iemand op een scootertje naar een ander kantoor verderop (de douane had 5 kantoortjes op verschillende locaties bij de grens, in één woord ‘praktisch'). Na een lang gesprek met de chef, of nouja, na een uur in zijn kantoor te zitten terwijl hij aan het bellen was met zijn vrienden, werd besloten dat het mocht. Er moest echter wel weer iemand anders komen om de formulieren te regelen en het zou 70.000CFA (zo'n 110 euro) per auto gaan kosten. Na lange discussies en aantal telefoontjes met de toekomstige kopers in Ouagadougou, bleken we hier niet onderuit te kunnen komen en dus stemden we toe. Vervolgens hebben we drie uur gewacht tot we verder konden want de verbinding met het internet lag eruit, dus kon er niets ingevuld worden. Gelukkig werd Giselle door een andere douane chef ten huwelijk gevraagd en kregen we 5.000CFA korting per auto, we denken als bruidsschat. In de auto en op naar Bobo Dioulasso!

Dag 28

30-07

Eigenlijk was er geen ruimte voor zes personen in Villa rose, de auberge in Bobo die gerund werd door een Nederlandse toubab, maar tegen een leuk prijsje konden er wat matrasjes op de kamer gelegd worden en konden Bob en Chrisje in de onbijtzaal slapen. Met twee gidsen zijn we de oude stad ingelopen en hebben we de grote zandmoskee bezocht. Onze gids, die we voor de gelegenheid Klaas hadden genoemd, wist veel te vertellen over de tradities van Burkina, die plaatselijk in Bobo nog volop werden nageleefd. We hebben in de traditionele rechtzaal gezeten, dat bestond uit een kleihutje met een fetisjapparaat erin, waar de rechtenstudenten in ons midden met open mond hebben geluisterd naar de behandeling van een strafzaak. De twee partijen moeten beide een kip meenemen die vervolgens in de fetisj worden gestopt (soort van oven van klei met een pan erbovenop). De partij van de kip die er levend uitkomt spreekt de waarheid. De partij van wie de kip in de fetisj om het leven komt krijgt 100 zweepslagen. Met in ons gedachte het ingewikkelde Nederlandse rechtssysteem zijn we verder het dorp ingelopen waar we nog een feest hebben bezocht waar we werden uitgenodigd om te dansen.

Dag 29

31-07

De 350 kilometer van Bobo-Dioulasso naar Ouagadougou hebben we voor de helft met behulp van een sleeptouw afgelegd, omdat de koppeling van de auto van Bob en Chrisje het had begeven. Gelukkig kwamen we voor het donker aan in Ouagadougou, waar Yessa, onze Burkinabese gastheer, ons tegemoet kwam rijden om ons de weg naar hun huis te laten zien. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen door zijn vrouw Lenie, een Nederlandse die al vier jaar in Burkina Faso woont en werkt. Lenie en Yessa kopen de drie auto's van ons over en ze hebben aangeboden dat we bij ze kunnen blijven slapen en eten (heel veel eten).

Dag 30

01-08

Een heerlijke nachtrust onder de ventilator verder, stonden we uitgerust op in het warme en klamme Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso. 's Ochtends had Yessa in vijf minuten de auto van Bob en Chrisje gerepareerd, dus dat was weer een kopzorg minder. Jammer genoeg stonden Bob en Timo vandaag ziek op en hebben zij de hele dag in bed gelegen met hoge koorts.

Tot onze grote verassing kwam Salif Sodre, de directeur van DSF, bij ons langs. Aangezien we toch bezig waren met het sorteren van de spullen uit de auto's lieten we hem gelijk al het schoolmateriaal zien: de anatomische torso, de schoolboeken, het gereedschap en alle andere dingen. Vervolgens hebben we met hem gesproken over de veiligheid. Volgens onze eerste planning zouden we vanuit Mali in het noorden de grens oversteken naar Ouahigouya en na het bezoek aan de school naar Ouagadougou gaan om terug te vliegen. Echter kregen we in Mauritanië via Lenie het bericht dat de Nederlandse ambassade een veiligheidswaarschuwing heeft uitgegeven voor de noordelijke regio van Burkina Faso. Er is een terroristische groepering, die verbonden is aan Al Qaida, actief in dat gebied. Volgens de laatste berichten zouden de eventuele aanvallen op buitenlanders niet uitgesloten zijn. Het gaat om dezelfde groepering als die zo'n twee weken geleden die Franse diplomaat heeft vermoord in het noorden van Mali. Na het horen van al deze informatie hebben we besloten om vanuit Mali naar Ouagadougou te rijden, daar naar de ambassade te gaan om inlichtingen te vragen en dan verder te bepalen hoe we de reis naar Ouahigouya voort zouden zetten. Meneer Sodre vertelde ons dat het gevaar geweken was en dat alleen de Amerikanen de regio ontvlucht waren. Ouahigouya was naar zijn mening helemaal veilig. We hebben afgesproken de komende week langs te komen, maar onder voorbehoud, want we wilden toch eerst de ambassade raadplegen.

's Avonds kwam de voorzitter van de ‘vereniging ter bevordering van de integratie van Albino's in de samenleving' langs en die hebben we alle zonnebrandcrème en petjes gegeven die we bij ons hadden. Zijn vereniging heeft zo'n 450 leden, een flink aantal. Het leven is hier niet gemakkelijk als albino. Zonnebrandcrème is bijna niet te krijgen en als je het vindt is het ontzettend duur, je kan je wel voostellen dat hij met veel plezier onze flesjes AH zonnebrand in ontvangst nam.

Dag 31

02-08

Na een telefoongesprek met de Nederlandse ambassade hingen we met een wit weggetrokken gezicht op. Het reisadvies was negatief, de ambassade gaf stellig aan dat het voor Nederlanders nog steeds onveilig was en dat Al Qaida twee dagen ervoor nog bericht had gegeven waaruit bleek dat ze nog terroristische activiteiten hadden gepland in die regio. Andere ambassades (Frankrijk, Verenigd Koninkrijk en Belgie) gaven op hun websites dezelfde veiligheidswaarschuwing en deskundigen die we hebben gebeld raadden ons aan nooit tegen het advies van de ambassade in te gaan. Na veel wikken en wegen en pijn in ons hart hebben we dan ook besloten om niet meer naar Ouahigouya te rijden en dus niet meer de school, ons einddoel te bereiken. We waren dan weliswaar andere gevaarlijke landen doorgekomen, maar hebben, daar waar mogelijk, heel zorgvuldig de gevarenzones proberen te ontwijken. We belden meneer Sodre van DSF op om het nieuws door te geven en hij baalde er flink van aangezien er veel festiviteiten waren gepland.

Om onze trieste gezichten wat op te vrolijken namen Lenie en Yessa ons 's avonds mee naar een plaatselijke kroeg ‘Le Champion'. Een leuk detail is dat deze kroeg is opgezet mede dankzij de financiële steun van een van Neerlans leukste cabaretiers; Jan Jaap van der Wal.

Dag 32

03-08

Yvonne van Stichting WOL heeft telefonisch en digitaal contact met ons opgenomen nadat ze had vernomen van de wijzigingen in onze plannen. Na grondig research op Internet en gesprekken met meneer Sodre van DSF (die op zijn beurt speciaal contact heeft opgenomen met de minister van veiligheid), heeft ze ons wederom aan het denken gezet om toch de tocht naar scholencomplex Zoodo te maken. Nadat DSF heeft voorgesteld voor beveiliging te zorgen hebben we dan ook besloten alsnog op dit voorstel in te gaan. En zo geschiedde, Students for Students vertrekt vrijdag 6 augustus naar Ouahigouya, onder politiebegeleiding.

Dag 33

04-08

Al het materiaal dat we tijdens onze reis hebben gebruikt, denk aan waterjerrycans en kookgerei, hebben we deze dag naar een bijzonder project in Ouagadougou gebracht. In de oude traditie van de Mossi, de grootste bevolkingsgroep in Burkina Faso, wordt geloofd dat men niet een natuurlijke dood kan sterven als hij/zij niet oud genoeg is. Als dit dan toch gebeurt, wordt er een schuldige aangewezen, die met ‘hekserij' de persoon in kwestie heeft vermoord door de ziel op te eten (het kipofferritueel komt hier ook van pas). Op het platteland gebeurd dit nog akelig veel en deze zogenaamde ‘heksen' worden verstoten uit het dorp, waarna ze vaak uit wanhoop zelfmoord plegen of wegkwijnen. Een Burkinabé heeft begin deze eeuw het initiatief genomen om deze vrouwen op te vangen, maar uiteindelijk is deze Jeanne d'Arc door de bevolking vermoord. Doordat ze zoveel met heksen om was gegaan, zonder zelf te sterven, moest dat wel betekenen dat ze er zelf ook een was. Uiteindelijk is ter nagedachtenis van haar een opvangcentrum opgezet in de jaren '60, Del Wende (in naam van God). Momenteel wordt het gerund door een oude, uit Duitsland afkomstige non in Ouagadougou. Del Wende huisvest inmiddels al meer dan 380 vrouwen, wat naar schatting maar zo'n 10% is van het totaal aantal van hekserij beschuldigde vrouwen in Burkina Faso. We kregen een rondleiding over het terrein, waar de meeste vrouwen in alle ijver bezig waren met het spinnen van katoen met de hand. Uit het kleine werk dat de vaak oude en zwakke vrouwen doen, komt een deel van de weinige inkomsten voor het centrum dat de vrouwen in het minimale levensonderhoud voorziet. Ze waren ons (en dus ook alle mensen thuis die ons aan deze spullen hebben geholpen) zeer dankbaar en onder applaus verlieten we het terrein, waardoor we ons stiekem wel een beetje opgelaten voelden...

Dag 34

05-08

Vandaag hebben we de toerist uitgehangen en ook de zieken voegde zich vandaag weer toe aan het groepje. Veertig kilometer van Ouaga is een groot meer, waar heilige krokodillen in leven. Uiteraard konden we meedoen aan een zeer populaire activiteit in Burkina Faso, namelijk het offeren van een kip. Het arme jonge kippetje was in één hap verdwenen in de grote bek van de 100 jaar oude krokodil.
Morgen vertrekken we om 8 uur 's ochtends eindelijk naar Ouahigouya, waar we alle spullen en de cheque aan onderwijscomplex Zoodo zullen overhandigen, vroeg naar bed dus!