‘Yalla yalla Hollanda', wat zoveel betekent als ‘hup Holland hup'.

Na 5020 kilometer spreken we inmiddels allemaal een paar basiswoorden Arabisch en hebben we verschillende kanten van de Marokkaanse cultuur gezien en beleefd. Het zal ons allemaal dan ook wel een beetje zwaar vallen om morgen dit prachtige en vriendelijke land achter ons te laten en het veelbesproken Mauretanie te betreden.

Dag 10 (en ook nog een beetje dag 9)
12-07-2010
Op de negende dag van onze reis was een rustdag ingepland op de camping in Marrakech, waar we allemaal goed aan toe waren na de lange bloedhete kilometers die we al achter de rug hebben. We zijn Marrakech ingeweest, wat erg toeristisch en druk was, maar alsnog indrukwekkend om te zien. Vervolgens hebben we de tip van een Marokkaanse Nederlander gekregen dat Coca Cola op een veldje iets buiten de stad op een groot scherm de WK finale liet zien. Het stond er vol met Marokkanen, de ene helft in oranje outfit, de andere helft in Spaanse kleuren, met tussendoor een aantal toeristen en natuurlijk wat kamelen op de achtergrond. Helaas konden we niet zitten en we besloten in de rust een taxi te pakken naar de camping om daar verder te kijken met de Belgen die we daar ontmoet hadden.
Verslagen zijn we op tijd onze tent ingedoken om er vroeg uit te gaan, omdat op de tiende dag de beklimming van het Atlas gebergte op de planning stond. Alain (onze Belgische vriend) heeft een aantal onvergetelijke routes op de kaart aangegeven en daarvan hebben wij er één uitgekozen die in de goede richting lag. Met drie gevulde jerrycans diesel op het dak van de auto van Team 2 (Timo en Giselle) vertrokken we richting het gebergte. De uitzichten die we tegenkwamen waren ongeloofelijk mooi, maar toen we de piste richting Taliouine opgingen werden deze alleen nog maar mooier. Deze off-road route door de bergen liep over steile bergpassen, door maanlandschappen en oases, Berberdorpjes waar mensen nog leefden van minimale middelen en grotendeels zelfvoorzienend waren. De hele weg hebben we onze ogen uitgekeken, want om elke bocht en na elke heuvel veranderde de aanblik van het landschap. De mensen waren vriendelijk en behulpzaam en onderweg deelden we aan de weinige inwoners die we tegenkwamen sigaretten, paracetamol en Beesies uit, waar ze dolgelukkig mee waren.

Dag 11
13-07-2010
De 387 kilometer van Taliouine naar Guelmim waren lang en saai. De hoogtepunten van deze dag waren de vijf regendruppels die op de voorruit vielen, wat we niet hadden verwacht aangezien we ons tegen de grens van de Sahara bevonden. De camping die we hadden uitgekozen bleek, voor de tweede keer, niet meer te bestaan en we troffen alleen een poort aan met wat geraamtes van wat ooit tenten waren geweest. Dan maar eerst op zoek naar een supermarkt in Guelmim om wat eten in te slaan. Olaf en Tom reden voorop en vroegen aan iemand of hij ons naar de ‘supermarché' kon brengen. De beste man begeleide ons dwars door de stad met de drie Patrols achter zijn brommertje, om ons vervolgens bij de beroemde ‘marché de chameaux' af te zetten, oftewel, de kamelenmarkt... Gelukkig begreep hij het de tweede keer wel en hij bracht ons uiteindelijk toch bij wat kleine supermarktjes.
Olaf had in zijn magische campingboekje nog wat andere campings gevonden. Op de gok zijn we 30 kilometer verder gaan rijden over asfalt en daarna nog 10 kilometer off-road door de duinen om daar een juweeltje van een camping te vinden, midden in het niets. De wind was zo sterk dat we onze tenten niet op durfden te zetten en we hebben een kant en klare Berbertent gehuurd, waar we heerlijk hebben kunnen slapen.

Dag 12
14-07-2010
De Sahara!
Een man op de Malinese ambassade had ons al gewaarschuwd voor alle politiecontroles op deze weg, waarbij hij meerdere malen is bekeurd. Zo'n controle gaat als volgt. Er staan twee Arabische stopborden langs de weg. Bij de eerste moet je snelheid minderen, bij de tweede stoppen en wachten tot de agent aangeeft dat je naar hem toe mag komen, deze mag je vervolgens absoluut niet passeren. Raampje naar beneden, dan een gesprek over wat je komt doen, of over voetbal (aah la Hollande contre l'Espagne, désolée!). Geef de beste man wat formulieren met tekst en stempels, een paar vriendelijke glimlachen en wat sigaretten en je mag doorrijden. De eerste keer is het nog grappig, de 8e keer niet meer.
We zijn deze dag ook echt de Sahara ingereden, van het ene op het andere moment was het landschap bezaaid met hoge zandduinen en, jawel, kamelen in het wild! De camping lag iets ten zuiden van Laayoune aan zee. Wij waren echte bezienswaardigheden daar, tussen de lokale bevolking die, volgens ons, op de camping woonde. Elke beweging werd door 20 kinderen die om onze auto's stonden gadegeslagen met opengesperde ogen en toen Tom zijn pijpen aan zijn afritsbroek ritste, keken ze alsof ze water zagen branden. Olaf heeft nog even gevoetbald met de kinderen, waarna we vervolgens helemaal niet meer van ze afkwamen. De rollen waren hier als vanouds zeer traditioneel verdeeld. Toen Bob en Timo gingen afwassen kwamen er twee vrouwen afzonderlijk van elkaar naar ze toen om de afwas van ze af te pakken, want dat is niets voor mannen om te doen. De ochtend erop stond er iemand met pech die zijn auto niet gestart kreeg en toen Chrisje aanbood om mee te helpen met duwen, kreeg de man zowat een hartverzakking. Zijn gezicht lichtte op toen de mannen het aanboden en Giselle en Chrisje zich weer op het eten storten om de aangerichte schade weer recht te trekken, zoals een goede huisvrouw betaamd. De man knikte tevreden hun kant op, zo hoorde het.

Dag 13
15-07-2010
Kamelen spotten werd steeds minder interessant nadat we de Sahara verder introkken, omdat de beesten werkelijk overal zijn. We hadden al gelezen dat je de geur van een dode kameel, als je die eens geroken hebt, nooit meer vergeet en dat is een waarheid als een kameel. De lucht van rottend vlees onder de sterke Saharazon reist twee kilometer met je mee als je langs een karkas rijdt en blijft vervolgens nog in je maag hangen.
Gelukkig was het het grootste gedeelte van de dag redelijk bewolkt, zodat het niet heel erg warm was in de auto. Een hoop politiecontroles later zijn we neergestreken in Dahkla, een stad op een schiereiland in de Westelijke-Sahara. Daar hebben we op een overdekte versmarkt heerlijk vers rundergehakt gekocht, van een roodharige Marokkaan, voor ouderwets Hollandse gehaktballen.

Dag 14
16-07-2010
Vandaag is er weer een rustdag ingepland. Lekker op het strand uitwaaien zit er niet in, wegwaaien wel. De tenten zijn nog net blijven staan in de megaharde wind en we hebben lekker boekjes gelezen in de auto. Een duik in de helderblauwe zee zit er dus helaas niet in, Timo en Giselle zijn bij hun poging vanochtend al gezandstraald. Zometeen gaan we nog naar Dahkla om een Internetcafé te zoeken en iets goedkoops te eten, want het gasstel waait (zelfs wanneer uit de wind gezet) om de minuut uit dus we kunnen niet echt koken. Morgen vertrekken we naar Nouâdhibou in Mauretanie, een etappe van zo'n 350 kilometer.
We zijn erg benieuwd naar het Mauretanie en de grensovergang en gelukkig zijn grotendeels al onze onzekerheden betreffende de veiligheid in het land weggewuifd door de reizigers die we hebben gesproken. Morgen dus met een gerust hart aan de start!